Në të pesëdhjetat, një ndryshim i madh erdhi në jetën e saj. Ajo humbi punën dhe duhej të vendoste se çfarë të bënte më pas. Ingrid Kuželová (52) mori dorezën e hedhur, luftoi, mësoi gjuhën, nuk kishte frikë nga vendet e huaja dhe aktualisht është kujdestare e fëmijëve në Gjermani. Ajo në intervistën tonë ka treguar se çfarë përjeton gjatë punës së saj.
Ingridi kujdeset për bashkëshortët e moshuar, me të cilët janë mësuar me njëri-tjetrin. Megjithatë, në fillim kishte situata qesharake dhe të sikletshme, lot dhe kriza. “Sot do të paguaj gjithçka për të cilën kam luftuar”, thotë gruaja nga Banskobistrica.
Ju ishit pesëdhjetë vjeç kur vendosët të merreni me infermierinë. Çfarë ndodhi në jetën tuaj atëherë?
Për një kohë të gjatë, kopshtaria ishte buka ime, mbarova një shkollë të mesme kopshtarie në Nitra dhe punova në një dyqan lulesh në Banská Bystrica. Por më pas ata u zvogëluan dhe unë humba punën. Mendova për gjysmë viti si të vazhdoj, derisa vendosa. Kam marrë një kurs infermierie.
Pse infermieria?
Sepse gjithmonë kam pasur qëndrim pozitiv ndaj njerëzve dhe kjo u vërtetua në këtë punë. Në të, është padyshim një kusht që t’i pëlqesh njerëzit dhe të kalosh mirë me ta. Kështu fillova të punoj në një agjenci private sllovake që kërkon kujdestarë për të moshuarit për disa orë gjatë ditës. Më pëlqeu puna, por u vlerësua keq, ndaj vendosa të udhëtoj jashtë vendit përmes agjencisë së punësimit Atena.
Si ishte gjuha juaj e huaj?
Shume keq. Unë kurrë nuk kam mësuar gjermanisht në shkollë, ndaj më është dashur ta mësoj atë nga e para. Bleva një DVD, një libër dhe u regjistrova në një kurs gjuhe. Provimet ishin një dhimbje. I bëra për të tretën herë. Kur mbajta certifikatën në duar, isha krenare për veten time, por më pas erdha në një familje gjermane dhe kuptova se gjithçka ishte ndryshe.
Çfarë ka ndodhur?
Agjencia më gjeti burra gjermanë, të dy të lëvizshëm, pa probleme të mëdha shëndetësore. Erdha në shtëpinë e tyre, u përshëndeta dhe u prezantova. Zotëria ishte shumë mirë që në momentin e parë, më tha, do të dalim dhe mund të na thërrisni plakë dhe plakë. U ulëm dhe ai filloi të më pyeste për familjen dhe punën time.
Më pas ai më pyeti diçka që nuk e kuptoja fare, kështu që unë vetëm tunda kokën dhe buzëqesha. Plaku më shikoi dhe më tha, nuk më kupton, apo jo? u skuqa. Mendova, mirë, ai do të më dërgojë në shtëpi tani. Megjithatë, ai më befasoi me diçka tjetër.
Ai shkruante diktime me mua çdo ditë, sepse donte të më mësonte gjermanisht. Në shtëpi kam një fletore të përafërt me ushtrimet tona të përditshme. Në fillim ishte fjalë për fjalë një det i kuq, por sa më shumë që shkruanim, aq më mirë bëhej gjermanishtja ime.
Sa vjeç janë bashkëshortët për të cilët kujdeseni?
Plaku 82 dhe plaka 85. Gjatë mësimit kemi qeshur shumë, por mund t’ju them se sot e di shumë më mirë gjermanishten. Ne flasim shumë sepse të dy janë të komunikueshëm. Edhe kjo më ndihmon shumë.
Cila është marrëdhënia juaj?
E shkëlqyeshme. Më thonë që jam si vajza e tyre. Ata janë mësuar me mua dhe sa herë që largohem nervozohen shumë. Ne gjetëm rrugën drejt njëri-tjetrit sepse ata ishin të duruar me mua. Edhe unë kam durim me ta, nuk do të ishte e mundur pa të. Kjo është ndoshta gjëja më e rëndësishme në këtë punë, dhe gjithashtu – të kesh një pasqyrë.
Si ju duket dita? Cilat janë përgjegjësitë tuaja?
Kemi marreveshje qe plaku te pergatise mengjesin, zbres ne oren 7 e gjysme, me plaken shkojme ne banjo, e bej dush dhe e ndihmoj te vishet. Pastaj ata lexojnë gazetën e përditshme dhe unë shkoj të blej një gazetë të re në orën nëntë. Do të bëj puding dhe do të filloj të gatuaj drekën.
Ishte qesharake që plaku nuk hante supa më parë, por unë isha mësuar me to, i varioja dhe i mësoi edhe ai. Pasdite ulemi me kafe dhe kek, pastaj dal shëtitje. Kthehem në orën gjashtë, përgatis darkën dhe pas darkës shkoj në dhomën time dhe kam kohë për veten time. I injektoj plakun me insulinë pesë herë në ditë, kjo është e gjithë ngarkesa ime.
Pra, ju i ndryshoni drekat, i mbanit tuajat si kuzhiniere?
Plaka më tha që në fillim se nuk do të eksperimentojmë dhe do të gatuajmë ushqim gjerman. Ajo më tregoi se si t’i përgatisja, sepse ata gatuajnë gulash ndryshe nga ne në Sllovaki. Kështu që së pari gatuam çdo vakt së bashku. Më duhej të mësohesha me faktin se u pëlqen që ushqimi të shërbehet fjalë për fjalë i nxehtë. Një herë mora një ankesë se ishte ftohtë. Atje, ju duhet të avulloni fjalë për fjalë nga pjata.
Kur erdhi kriza juaj e parë?
Pas javës së parë. Kisha frikë të zbrisja, i thashë vetes, nuk do të mund të flas më. Edhe unë qava, por pastaj i thashë vetes, eja në vete, ke familje të mirë, po mundohen të të mësojnë gjermanisht, e mëson gjuhën falas dhe ke liri të plotë.
Duhet pak kohë që njeriu të mësohet me të. Unë në fakt erdha në këtë familje si zëvendësues, sepse dadoja e mëparshme duhej të largohej. Plaku ra në dashuri me të dhe plaka ishte shumë xheloze që atëherë. Kështu mund ta imagjinoni se si ishte kontakti ynë i parë, ajo po më shikonte, ajo nuk buzëqeshi.
E dini, nuk ju kanë pëlqyer shumë dadot e mëparshme, por unë kam durim me njerëzit. Është e rëndësishme të mos provokoni dhe ta kuptoni atë person. Doja të shmangja çdo shenjë telashe, nuk provokova kurrë, mbaj gjithmonë bluza të gjera. Në fund, plaka më pëlqeu aq shumë sa që kur po largohesha për herë të parë, më kapi dorën dhe më tha: Por do të kthehesh? Nuk po na gënjeni, apo jo? Tani që jam gati të vij, ajo as nuk fle, po pret të më mirëpres.
A ka pasur situata që ju mësuan diçka të re?
Kur u grindën një plakë dhe një plakë, unë ia hoqa. Që atëherë, sa herë që kanë shkëmbim, ngrihem dhe shkoj në dhomë. Unë do t’i them plakut, kur të mbaroni, më telefononi dhe unë do të zbres. Kështu i shmang konfliktet, nuk jam në njërën apo tjetrën anë. Dhe kjo është shumë e rëndësishme.
Keni vendosur ndonjë rregull?
Sa herë që largohem, u tregoj gjërat që sjell në shtëpi. Kjo ide nuk është nga koka e tyre, ata nuk duan që unë ta bëj, por unë qëndroj pas saj. Kam pasur një përvojë të keqe, sepse dadoja me të cilën isha me radhë në familjen e mëparshme, i vodhi unazën e arit zotërisë. Askush nuk më ka akuzuar, por as nuk dua që kjo të ndodhë kurrë. Falë këtij rregulli timin, jam i qetë mendërisht, jemi plotësisht të qartë për këtë çështje dhe kjo është shumë e rëndësishme për mua.
Sa kohë shkoni në turne në Gjermani?
Për tre muaj. Është një kohë e gjatë, por unë mund ta përballoj këtë, sepse me të vërtetë ndihem sikur ata janë gjyshërit e mi. Nuk më ndalojnë, nuk më drejtojnë, thjesht celularin e kam gjithmonë me vete kur dal. Më ka ndodhur një herë që kam humbur. Po ecja nëpër korridor përtej kishës dhe befas nuk e dija se ku isha. E thirra me furi plakun dhe më thotë qetësohu dhe më lexon emrin e rrugës në shtëpi. Ai ishte me mua në pesë minuta.
Deri në çfarë moshe mund të bëhet kjo punë?
Për sa kohë që keni forcë të mjaftueshme. Me mua udhëtojnë jashtë shtetit edhe gratë pensioniste. Nëse janë jetike, ata mund të trajtojnë infermierinë.
Jeni të përgatitur për faktin që shëndeti i çiftit të martuar mund të përkeqësohet?
Po unë jam. Në Sllovaki punoja në një institucion social ku kushtet ishin vërtet të vështira. U kujdesa për këta të moshuar dhe i pashë të vdisnin. Megjithatë, kjo është edhe ajo për të cilën kjo punë ka të bëjë, duhet të merret parasysh me këtë. Marrëdhëniet e mira janë shumë të rëndësishme, por të jesh profesionist është po aq e rëndësishme. Bëni punën me dashuri, por mbani distancën e nevojshme.
Çfarë lloj personi e bën një kujdestar të mirë?
Padyshim tolerant dhe i durueshëm. Ajo duhet të marrë parasysh kujdesin për njerëzit me çmenduri që kanë kushte të ndryshme dhe nuk nënkuptojnë gjithçka që thonë. Një kujdestar i mirë duhet t’i pëlqejë vërtet njerëzit, përndryshe puna do të jetë një dhimbje për të.
Unë kam dhuratën të jem në gjendje të fitoj njerëzit. Edhe ata që maten në fillim do të fillojnë të buzëqeshin pas pak. Kur kjo ndodh, akulli thyhet.
